19 december 2024
Each time you meet an old emotional pattern with presence,
your awakening to truth can deepen.
~ Tara Brach ~
Ontvangen.
Van hulp, geld, complimenten, emotionele ondersteuning.
Is dat iets wat jij kan?
Wat je écht kan?
Ontvangen zonder je schuldig te voelen?
Zonder het gevoel te hebben dat je zo snel mogelijk iets moet terugdoen?
Ontvangen zonder je te schamen?
Ontvangen zonder een bijgedachte als ‘wat willen ze van mij?’
Ontvangen zonder op te merken dat je (in het geval van positieve feedback) het eigenlijk niet gelooft?
Wij (en ik bedoel dan bijvoorbeeld wij coaches, therapeuten, trainers, adviseurs, healers maar ’t is zeker niet gelimiteerd tot deze groep) zijn vaak zo goed in geven.
We geven onze tijd, onze energie, onze kennis, onze competentie.
Misschien is dat wel een deel van je identiteit geworden, dat jij iemand bent die gul is, die veel en graag helpt, die veel geeft.
Ik zie vaak dat het evenwicht echt niet klopt.
Dat we té goed zijn in geven (te veel, te lang, over onze grenzen, ook als het parels voor de zwijnen is) en nog niet goed genoeg in ontvangen.
Ja, ik spreek zeker ook over mezelf, het is een issue waar nog wat werk aan is.
Als geven en ontvangen in balans zijn, dan is er evenwicht. Niemand die in de schuld staat. De energie stroomt.
Maar vaak zijn we dat niet gewend, dat evenwicht. Hebben we overlevingsmechanismen geleerd waarbij zelf (te) veel geven een bescherming geworden is.
Wat zijn mogelijke signalen in je bedrijf dat dit evenwicht geven-ontvangen niet klopt?
Denk aan:
- Je durft niet de tarieven vragen die echt kloppen
- Je vindt het moeilijk om grenzen aan te geven (je sessies lopen uit, je laat klanten sessies verplaatsen en annuleren hoewel dat niet volgens je algemene voorwaarden is – of je hebt zelfs geen algemene voorwaarden) en geheel toevallig heb je ook heel vaak klanten die over je grenzen gaan
- Je voelt je gefrustreerd, wrokkig, uitgeput
- Je kan niet zien wat jouw impact is en twijfelt constant aan de waarde van wat je doet
- Je ziet niet waar jouw verantwoordelijkheid stopt en die van de ander begint en bent dus heel vaak zelf te hard aan het werken (terwijl je klant het harde werk zou moeten doen)
- Je durft geen hulp vragen (omdat je je schaamt voor waar je in jouw ogen nog maar staat, omdat je bang bent dat mensen zullen ontdekken wat a mess je vanbinnen bent, omdat je ervan overtuigd bent dat je dit toch alleen zou moeten kunnen)
Het ambetante is:
het is niet goed voor je bedrijf als dit evenwicht verstoord is, niet voor jou én niet voor je klanten.
Niet voor jou, want je geraakt gefrustreerd, wrokkig, uitgeput.
Niet voor je bedrijf want je kan niet groeien als je niet ziet welke impact je maakt, als je prijzen niet kloppen enzovoorts.
Maar ook niet voor je klant.
Als wij zelf als procesbegeleider (of je nu coach, trainer, therapeut of healer of wat dan ook bent) te hard gaan werken, verstoort dat het transformatieproces, het leerproces bij de klant.
We proberen dan iets over te nemen van de klant dat niet over te nemen valt.
We proberen iets te controleren dat niet te controleren valt.
En geloof me, ik ken dat.
Ik kwam deze week nog een paar serieuze oppergremlins (terug) tegen.
Eén ervan zei me: als een klant bij jou een traject doet, moet JIJ ervoor zorgen dat de klant zijn investering in jou terugverdient.
En een andere zei: als een klant nog niet weet wat hij/zij precies wil doen met zijn/haar bedrijf, moet JIJ die vraag kunnen beantwoorden.
En er was nog eentje: als JIJ nog worstelt met je bedrijf, hoe kan jij dat dan leren aan anderen? (deze laatste dacht ik echt getemd te hebben, maar neen hoor daar was ie weer)
Een van de typische dingen aan het veranderingswerk dat wij allemaal doen, is dat wij het probleem niet voor onze klanten of cliënten kunnen oplossen. Zelfs niet als we zouden willen.
Mijn gremlins proberen me veel meer te laten geven dan klopt.
Veel meer zelfs dan ik kàn geven.
Mijn gremlins proberen controle te krijgen over iets wat we niet onder controle hebben.
Maar:
we kunnen enkel vragen stellen.
Blinde vlekken benoemen.
Empathisch aanwezig zijn.
Structuur helpen brengen.
Supporteren.
Samen onderzoeken.
Dat is alles.
Maar weet je? Dat is juist HEEL VEEL.
En het ambetante is dat we dat dus niet zien als we nog niet kunnen ontvangen.
Want dan zijn we zo hard, te hard aan het werk dat onze klant hun deel van het werk niet doet, niet kàn doen.
Nu, neem het jezelf niet kwalijk, dit patroon.
Durven, mogen, kunnen ontvangen is zoiets essentieels in een mensenleven. Zeker ook in een jong mensenleven. Als kind hebben we anderen nodig om te overleven. Als we alleen gelaten worden, gaan we dood. Zo simpel is dat.
Als we als kind uitreiken, onze behoeften laten merken (al is dat enkel door te huilen) dan hebben we anderen nodig die daarop reageren.
Juist door heel veel en heel gul te mogen ontvangen, kunnen we daarna gul geven én voelen wanneer dat evenwicht geven-nemen verstoord is (omdat we zelf tijdelijk te veel gaven, of omdat de tegenpartij te veel nam).
Maar zovelen van ons hebben uitgereikt en er kwam geen niemand. Of wie of welke hulp er kwam, was niet afgestemd op wat we nodig hadden. Of de hulp kwam, maar mét een oordeel erbij.
Het is dus geen wonder dat we vaak worstelen met dit thema. En 't is wel een belangrijk thema. Want niet alleen jij, maar ook je klanten lopen er tegenaan. Vaak zonder dat ze het beseffen.
Jouw groei en bewustwording rond dit thema maakt dus ook dat je hen weer wat verder kan helpen.
Wat herken je in dit artikel? Is dit evenwicht geven-ontvangen iets dat speelt bij jou? In welke concrete situaties kwam je het de afgelopen tijd tegen?
(enneuh: ook dit artikel is een experiment rond dit thema. Ik ging namelijk een nieuw artikel schrijven, en zag in een folder deze draft staan. Ik was nieuwsgierig en begon het artikel te lezen en een deel van mij dacht ‘neen, dit is niet waardevol genoeg, niet diepgaand genoeg'. En een ander deel van mij dacht: ‘waarom niet? Moet elk artikel 10 bladzijden lang zijn? Misschien hebben mensen graag juist eens een korter artikel, tussen de afronding van het jaar en de warmste week door. Dus voilà een experiment voor mezelf, ook dit artikel is genoeg)
Ann
P.S. Er staat alweer een eerste webinar gepland voor 2025.
Op vrijdag 17 januari om 9u30 ga ik het hebben over de schoonheid van het imposter syndroom in mijn live webinar “Help, straks val ik door de mand!”
In 90 minuten neem ik je mee door alle ins, outs, do’s en don'ts van het imposter syndroom, met andere woorden: wat is het, hoe ontstaat het, wat werkt om er vanaf te geraken en wat (en waarom) werkt juist niet.
Het webinar is bedoeld voor jou, als je:
- Het gevoel hebt dat je elk moment door de mand kan vallen.
- Jaren ervaring hebt maar toch telkens weer zoveel stress, alsof het de eerste keer is dat je iets doet.
- Superhard werkt om je steeds maar te bewijzen, of juist onderduikt omdat de spanning van het presteren je teveel wordt.
Enkele reacties van deelnemers aan de vorige editie van het webinar:
- Zeer interessant webinar. Bedankt!
- Het was super leerrijk en inspirerend Ann!
- Hier herken ik me heel erg in!!
Zoals altijd maak ik een opname, dus als je er niet live bij kan zijn: meld je toch aan, dan krijg je diezelfde dag nog de opname in je mailbox.
P.S. Als je zin hebt om in 2025 jouw unieke bijdrage aan de wereld te ontdekken en/of dat verschil dat jij alleen kan maken nog veel meer in de wereld te zetten, dan ben je heel welkom om te ontdekken of ik jou daarbij kan helpen.
Ik heb vakantie van 21 december tot 5 januari, maar je kan alvast een gratis en vrijblijvend verkennend zoomgesprek inplannen in mijn online agenda.
(ik schreef ‘als je zin hebt om’ maar eigenlijk bedoel ik ook ’als je de urgente nood voelt, tegen wil en dank' 
)
Schrijf je in voor onze nieuwsbrief
x