Over mijn supersmalle comfortzone tussen té competent en incompetent

If you want to find your purpose in life,
find your wound.
~ Rick Warren ~ 

De voorlaatste dag van mijn bestaan als werknemer, eind september 2007.

Ergens in Nederland, in de lobby van een hotel, na een laatste meeting met een projectgroep.
Een (bijna ex-) collega vraagt:
"Ann, waarom ga jij nu eigenlijk als zelfstandige beginnen?”

En ik die mezelf hoor zeggen (zonder dat ik het zelf goed begrijp):
“Ik wil leren mijn eigen geld te verdienen.”

Ik voel op dat moment dat er super veel lading in die uitspraak zit, ook al denk ik tegelijk: “Huh? Ik verdien toch al 9 jaar mijn eigen geld?”

Ondernemen, mijn soort ondernemen, is een aantal dingen: 

Het is een manier om je boterham te verdienen, op een manier die goed bij je past (cfr. de beschutte werkplaats.

Het is een manier om een zinvolle bijdrage te leveren aan de wereld, impact te hebben, een verschil te maken (dat verschil dat jij alleen kan maken).

En, last but not least: het is voor mij ook de manier die onze ziel gekozen heeft om bepaalde levensthema’s aan te gaan. 

En dat laatste, daar bleek mijn uitspraak “Ik wil leren mijn eigen geld te verdienen” mee te maken te hebben.

Het ging namelijk niet om die letterlijke betekenis maar om vragen als:

- Welke unieke bijdrage heb ik te leveren aan de wereld?
- En is die bijdrage wel iets waard?
- Welke talenten heb ik?
- Welke waarde hebben die talenten?
- Durf ik echt te gaan staan voor mijn talenten?
- Durf ik echt impact te maken?
- Wat is het verschil tussen mijn bijdrage en die van anderen?

Het eerste jaar van mijn bedrijf durfde ik niet tegen mensen zeggen wat ik deed.
Letterlijk hé.
Iemand vroeg dan: “Wat doe jij nu eigenlijk?” en ik vluchtte weg naar de WC of verwees door naar mijn man voor meer uitleg.
Zo bang was ik dat mensen me raar zouden aankijken, vol twijfel, en zouden zeggen: “Denk je écht dat je dat kan??”

We zijn nu meer dan 15 jaar verder en dit thema speelt nog steeds in mijn bedrijf. Ik vlucht niet meer weg naar de WC als iemand me vraagt wat ik doe, maar het thema is er nog, steeds een laag dieper, steeds dieper bij de kern, steeds uitdagender dus.

Het wordt me nog steeds elke dag duidelijker dat ons bedrijf ons uitnodigt, pusht, ja, eigenlijk dwingt, om bepaalde thema’s onder ogen te zien.

Als ik mijn thema in 1 woord zou benoemen, dan gebruik ik het woord: WAARDE.

Of beter gezegd, het gaat om een kwetsbaar deel van me dat zich vaak waardeloos voelt, dat worstelt met de vragen: “Mag ik bestaan? Mag ik plek innemen op deze aarde?”

En dat thema toont zich in heel veel verschillende heel kleine of grotere concrete situaties.
Zoals dat ik geen énkel risico wil lopen om de buren te storen en dus nooit muziek opzet, alleen met koptelefoon. Zoals dat het me heel erg raakt als er letterlijk geen stoel is voor mij. Zoals dat ik denk “OK, dan vertrek ik maar” als ik iemand ontmoet die ongeveer hetzelfde doet als ik.

Vroeger dacht ik: “ok, ik pak dat thema aan, let’s get it over with, hoe rapper hoe liever, dan zijn we er vanaf”.

Maar nu na meer dan 15 jaar zie ik dat ons levensthema ons niet verlaat.
En dat is ook niet erg.
Het thema verdiept zich steeds meer en meer.

Dat is het geweldige van een eigen bedrijf hebben en daardoor ons levensthema aangaan.
Met een eigen bedrijf moét je wel.
Want als je je levensthema niet in de ogen kijkt, dan werkt het niet.

Ja, het is ook ab-so-luut nodig dat we leren hoe ondernemen werkt.
Maar zélfs als je de ondernemersvaardigheden volledig onder de knie zou hebben (wat natuurlijk nooit het geval zal zijn, er valt altijd nog meer te leren), maar zelfs àls we die ooit volledig onder de knie zouden kunnen krijgen, dan is dat niet genoeg.

We moeten ook ons levensthema aangaan.

Dat blijven we de hele tijd tegenkomen, telkens opnieuw. En telkens opnieuw een laag dieper.
Als we dat thema niet in de ogen kijken, dan stokt het in ons bedrijf, eender hoe goed we zijn in strategie, en marketing, en sales.

Om een heel concreet voorbeeld te geven: ik kan énkel een artikel schrijven over datgene wat op dat moment speelt, over datgene wat zit te duwen.

Zo was ik deze week bezig aan een artikel over “De zes redenen waarom je niét voor mij als ondernemerscoach moet kiezen.” Ik had al helemaal de structuur, maar het vlotte niet.

Gelukkig heb ik na al die jaren het verschil geleerd tussen uitstelgedrag dat me zegt “ja Ann, je bent misschien bang maar je wéét dat dit wel gewoon is wat je nu te doen staat” en uitstelgedrag dat me zegt “nope, dit is op dit moment niét het juiste om te doen, hoewel dat rationeel wel zo lijkt”.

En dus ben ik gestopt met dat artikel en ben ik even nagegaan: welk thema leeft er nu bij mij? Wat wil er door mij naar buiten stromen?

En ja, er was weer een laagje dieper dat zich aandiende rond het thema waarde.

Ik had namelijk afgelopen zondag gemerkt dat er iets speelt bij mij rond trots zijn.
Dat een deel van mij vindt dat ik niet trots mag zijn op mezelf.

En gelukkig had ik vandaag een buddy meeting met mijn buddy Jim (we zitten in dezelfde opleiding) en was dat een goeie aanleiding om dat patroon verder te onderzoeken.

Wat waren mijn ontdekkingen?

- Ik mag van mezelf niet té competent zijn (of dat alleszins niet aan anderen laten merken) want dat is arrogant.

- Maar: ik mag zeker ook niet incompetent zijn want dat is ook affrontelijk.

- Er is voor dat deel in mezelf dat vindt dat ik niet trots mag zijn dus een heeele smalle zone tussen te competent (en dus arrogant) en incompetent. Zoiets als een hele smalle brug over een afgrond.
En dat deel van me is dus een godganse dag aan het controleren OF IK NOG WEL IN DE CORRECTE ZONE ZIT en dus niet van die brug ga vallen.

Eén van de gevolgen daarvan is dat ik me snel schaam als ik bang ben dat ik incompetent overkom (”oh neen ik heb daar iets dom gezegd, wat gaan ze nu van me denken?”) én dat ik snel denk dat ik teveel plek heb ingenomen en té competent ben overgekomen (“oh neen je bent daar zo arrogant geweest om uitgebreid te antwoorden op die vraag, dat is ook niet fijn voor de andere mensen hé!”).

En daardoor blokkeer ik heel vaak een stroom in mezelf.

Want, ontdekte ik, ik ben helemaal niet iemand die CONTINU aan het woord wil zijn en haar input wil geven.
Ik doe dat enkel als ik vanbinnen wat ik noem “de stroom” voel. Het voelt echt als een stroom die doorheen mij naar buiten wil. Die stroom is er enkel als ik de combinatie voel van “ja, dit ken of kan ik” én “dit ligt binnen mijn missie”.

Maar doordat een deel van mij niet te competent (arrogant, te veel plek) maar ook niet incompetent wil overkomen, blokkeer ik die stroom heel vaak.
“Ik zal dit maar niet zeggen.”
“Ik zal mijn inbreng maar niet geven.”
“Ik ben al teveel aan het woord geweest”.
En dan zwijg ik terwijl ik eigenlijk iets wil zeggen, wil toevoegen, wil antwoorden, wil verduidelijken.

En daardoor, en dat was misschien wel mijn belangrijkste ontdekking van de dag, gebeuren er twee dingen:

- ik laat aan anderen/de wereld niét volledig zien waar ik hen bij kan helpen en

- doordat ik de stroom in mezelf blokkeer (ik heb echt het beeld van een kleine rivier die wordt geblokkeerd door waterschotten) ontstaat er een overstroming binnenin mij (ik voel me gefrustreerd, ik voel stress, het wringt). En dat beschadigt me.

Weer een heel concreet voorbeeld hoe dit thema me belemmert in mijn bedrijf, en hoe aan de slag gaan met dit thema de weg vrijmaakt voor nog meer groei.

En ja natuurlijk komen we in andere contexten ook ons levensthema tegen.
Alleen, ondernemen werkt wel héél goed op dat vlak.
Juist omdat we met het ondernemen ook onze boterham willen/moeten verdienen, kunnen we de thema’s niet uit de weg gaan. We moeten wel!
En dat kan super confronterend en frustrerend zijn, maar het geeft ook zoveel kansen.

Want, als ik naar mezelf kijk (en dat hoeft niet voor iedereen zo te zijn), ik doe niet liever dan in mezelf duiken en al deze patronen en thema’s exploreren.
Maar, en daar ben ik ook eerlijk over, er zijn thema’s waar zoveel oude pijn aan vasthangt (zoals dit thema in verband met waarde) dat ik ze niet onder ogen zou zien en gaan voelen (wat wel nodig is voor echte verandering) als het niet echt moést. Als ik niet een soort van gedwongen werd.

Hurray voor het ondernemerschap dus! :-)

En zoals de quote bovenaan dit artikel het zegt: je levensthema toont je juist ook de weg naar jouw purpose, jouw unieke bijdrage in dit leven.
Mijn wonde over waarde en waardeloos zijn én het hele leerproces dat ik daardoor doorgemaakt heb en nog doormaak, maakt juist dat ik andere ondernemers zo goed kan helpen bij dit thema. Bij het zien van hun waarde, de unieke bijdrage die zij leveren en hoe ze die aan de wereld kunnen tonen op een manier die echt bij hen past.

Heb jij al een idee wat jouw levensthema is dat je leeft in je bedrijf? Wat heb jij op dit moment (weer een laag dieper) in de ogen te kijken om je bedrijf de nodige zuurstof te geven?
Ik ben benieuwd!!

Ann

P.S Natuurlijk werk ik ook met mijn klanten rond dit soort thema’s. Wil je samen met mij kijken of ik jou ook bij jouw (levens)thema kan begeleiden? Neem dan gerust contact op voor een (vrijblijvend) verkennend zoomgesprek!

Dat kan via deze link.

Jij (en je levensthema-gremlins) zijn heel erg welkom!