30 maart 2023
There are some things
you can only learn in a storm.
~ Joel Osteen ~
Drama Nieuwsbrief in drie bedrijven, monoloog.
[Open de gordijnen, ondernemerscoach op scène.]
Bedrijf 1, ook al gepost op social media vorige week:
Wat is succes?
Wat is JOUW definitie van succes, van succesvol zijn?
En waar heb je misschien nog teveel de maatschappelijke definitie of de definitie van anderen overgenomen?
Rond dat thema was ik aan de slag met een klant.
En het deed me terugdenken aan de eerste auto die ik zelf kocht, een tweedehands Renault Megane.
Gekocht toen ik startte met mijn bedrijf, oktober 2007.
Ik had namelijk altijd een bedrijfswagen gehad, en die moest ik natuurlijk inleveren toen ik mijn ontslag gaf en startte als ondernemer.
Dus zelf een auto gekocht.
Tweedehands, want geen budget voor een nieuwe.
Ik moet zeggen, ik miste mijn bedrijfswagen echt.
Dat was ook een Renault, maar dan een Scenic, een splinternieuwe, supergrote koffer, overal parkeerassistentie, keiblij mee.
En dan de overstap naar een saaie grijze 5 jaar oude Megane.
Ik had keiveel last van de achterruit omdat die zo klein bleek te zijn, ik zag echt niks.
Voeg daaraan toe dat je in een Megane veel lager zit dan in een Scenic en dat ik geen parkeerassistentie meer had, en neen echt gelukkig was ik niet in het begin.
Maar soit, ’t was maar voor een paar jaar, zei ik tegen mezelf.
Na een jaar of twee (maximum drie) zou ik wel genoeg verdienen voor een betere (nieuwe) auto.
Zo gezegd, zo niet gedaan.
Na twee jaar verdiende ik bijlange niet genoeg voor een andere auto.
Na drie jaar ook niet.
Na vier jaar ook niet.
En voeg daar jaar 5, 6 en 7 maar aan toe.
Ik kon echt jaloers zijn op mensen die in die tussentijd al twéé nieuwe auto’s hadden gekocht.
En het ging van kwaad naar erger.
Want bluts hier, kras daar, de auto zag er niet beter uit na al die jaren.
Ik was niet alleen jaloers, maar ik schaamde me nu ook voor mijn auto.
Vooral als ik ergens kwam waar het publiek vooral in Tesla’s, BMW’s en Audi’s reed.
Tot er iets veranderde.
Ik ging meer geld verdienen en ja, de nieuwe auto werd mogelijk, maar, het was opeens niet meer zo dringend.
Mijn oude auto werd een soort van statussymbool.
Ik wou er nu ZO LANG MOGELIJK mee rijden.
Ik vond het leuk om sommige mensen te kunnen choqueren door te kunnen zeggen ‘ja, mijn auto heeft toch ook al wat leeftijd, volgens mij al een jaar of vijftien nu’. :-)
En toen het punt kwam dat ik wel een nieuwe auto heb gekocht en de Renault Megane op een respectabele leeftijd van 16,5 jaar op pensioen mocht, was dat ook OK.
Ik was en ben nog steeds heel blij met mijn nieuwe auto (nu 3,5 jaar geleden, maar hij voelt nog altijd als spiksplinternieuw) maar het was niet meer omdat ik jaloers was of omdat ik me schaamde.
Mijn definitie van succes was verschoven, het was niet meer zo belangrijk dat ik voldeed aan de normen van anderen.
Het was niet meer zo belangrijk wat anderen vonden van mijn resultaten (en dus mijn auto).
Ik heb ook bewust een klein autootje (weer een Renault :-)) en zelfs als ik de Lotto zou winnen, zou geen haar op mijn hoofd er aan denken om een nieuwe auto te kopen.
Mijn plan is nu om weer ZO LANG MOGELIJK met dit autootje te rijden en tegen dan misschien helemaal géén auto meer te kopen (afhankelijk van mijn situatie op dat moment, en de beschikbaarheid van deelauto’s en de zelfrijdende auto’s die je bestelt via een app en dan voor je deur staan te wachten).
Kortom: de moraal van het verhaal of beter, de vraag van de dag: waar laat jij je eventueel nog leiden/lijden door andermans definitie van succes?
Door de maatschappelijk aanvaarde definitie van succes? Hoe beïnvloedt dat je beslissingen, wat je doet en niet doet, hoe je je voelt?
Waar mag en wil je meer jouw eigen interne super persoonlijke definitie van succes gaan hanteren? Welk verschil gaat dat maken in je onderneming?
Bedrijf 2:
Onlangs gaf ik een workshop “De 5 bouwstenen voor een bloeiende praktijk” en om te weten of de toehoorders content waren, gaf ik op het einde de link door van een kort evaluatieformulier.
De meeste aanwezigen waren heel content. Het woord “stand up comedian” viel geregeld.
En er was ook iemand die schreef: “Enthousiast en sympathiek, maar straalt niet uit dat ze het zelf allemaal toepast. Straalt ook geen succes uit als ik radicaal eerlijk mag zijn. “
Als je zo in elkaar zit als ik, dan vergeet je op zo’n moment de 20 super enthousiaste evaluaties en focus je alleen nog op die ene negatieve.
Mijn gremlins wisten het wel:
Ah ja Ann da’s logisch hé!
Jij hebt geen miljoen euro omzet! Je noemt zelfs niet hoeveel omzet je hebt!
En je hebt geen chique kleren aan! Zou je niet beter afvallen en nieuwe kleren kopen? Nogal logisch dat je geen succes uitstraalt in een jeans en een truitje en sneakers!! Vanaf nu afvallen (en snel ook!), een chique pak kopen, zijden top, hoge hakken, juwelen, da’s tenminste al een begin!!
En mijn verdedigingsmechanismen tegen die gremlins schoten dan ook in gang.
Mijn allereerste automatische reactie is deze:
“GVD wat denkt die wel? Zelf is hij/zij wél zo succesvol of wat?” (google google google) “Ik dacht het niet, dat straalt hij/zij in elk geval ook niet echt uit! Ik zou hem/haar wel eens twee uur voor een zaal willen zien staan en iedereen entertrainen!”
Mijn tweede automatische reactie is mezelf vol-le-dig in vraag stellen.
Wat pas ik zelf nog niet toe??
We hadden het over de vijf bouwstenen van een praktijk.
Missie: ik leef echt mijn missie, en ben continu bezig met mijn gremlins te overwinnen (door voor zo’n zaal te gaan staan bijvoorbeeld).
Kies je ideale klant: daar kan het toch ook niet aan liggen, ik heb toch duidelijk een ideale klant, en ik heb een duidelijk aanbod, ik werk in trajecten, dat kan het dus ook niet zijn.
Marketing: ik doe continu acties om vertrouwen op te bouwen, ik laat mezelf zien, ik ben radicaal eerlijk, ik geef mijn volgers in mijn marketing inzicht wat er nodig is om hun praktijk op te bouwen en wat er nodig is om hun gremlins te temmen (#gremlinmanagement). Dus dat kan het ook niet zijn, want dat zie je toch direct als je me even googelt!
Integer verkopen: ok, dat kan je niet zien aan de buitenkant hoe en of ik dat doe, maar dat snap ik, dat kan je niet zien, da’s pas als je een gesprek met me plant of als je klant van me bent.
Gremlinmanagement: dat doe ik continu, als er iéts is dat ik continu doe (moét doen, met die hordes gremlins van me) is het dat wel!
Wat maakt dan dat iemand zegt ‘je straalt niet uit dat je dit allemaal zelf toepast???”
(en dat mezelf in vraag stellen gaat dat een aantal uren volcontinu door)
Gelukkig was er ook nog een derde reactie.
Die kwam er toen ik de volgende dag, zaterdag, nog in bed lag toen mijn dochter naar Leuven vertrok om koten te gaan bekijken.
Eerst kwamen mijn gremlins nog even langs en deden er nog een schepje bovenop.
“Ja inderdaad, die persoon had wel gelijk hé! Het is zaterdagmiddag en je ligt nog in je bed! En dat is bijna elk weekend zo! Hoe INACTIEF ben jij!!! Inderdaad, super ONSUCCESVOL!!!”
En gelukkig, gelukkig, heb ik geleerd (en leer ik ook mijn klanten) om op zo’n momenten te beseffen: hola! Hier klopt iets niet! Al deze patronen hebben we geleerd uit zelfbescherming, om te overleven. We hadden het nodig om zo streng te zijn tegen onszelf.
En toen kon ik zien: succes is niet proberen te voldoen aan alle verwachtingen.
Succes is niét het proberen te doen zoals anderen het doen of kunnen.
Succes is ontdekken waarvoor je hier bent op aarde en daaraan een bijdrage leveren OP JOUW MANIER.
Met alle beperkingen die je hebt.
In mijn geval: (korte niet volledige opsomming)
Beperkingen die maken dat ik na een drukke week gewoon niet anders kan dan bijkomen.
Dat ik niet altijd manieren vindt om te ontprikkelen en dus soms geen andere optie vindt dan een zak chips (en ja ik weet dat dat niet gezond is en neen een bad en wandelen en mediteren werken dan niet).
Dat ik super eerlijk ben en daardoor soms te eerlijk ben (en daardoor soms juist minder competent overkom misschien).
Dat ik als iets niet goed gaat de neiging heb om figuurlijk maar ook letterlijk soms onder mijn donsdeken te kruipen en er een paar dagen niet uit te komen (en ja ik weet dat problemen daardoor niet verdwijnen).
En op jouw manier betekent ook: met al jouw superkrachten.
In mijn geval: (korte niet volledige opsomming)
De superkracht om de teksten van mijn klanten na te lezen en exact te weten waar de lezer nog een zin of een woord mist.
De superkracht om te confronteren met humor zodat het ook echt kan doordringen.
De superkracht om mezelf kwetsbaar te tonen zodat iedereen denkt: “sorry hoor, maar als die Ann het kan, dan kan ik het ook!” en daarna ook echt aan de gang gaat.
De superkracht om door voorbeelden en metaforen de meest ingewikkelde concepten duidelijk uit te leggen.
Ik moet het effe herhalen: succes is een bijdrage leveren aan de wereld op jouw manier. Jouw superkrachten en jouw beperkingen zijn twee kanten van dezelfde medaille.
Laat je niks anders wijsmaken.
Bedrijf drie:
Wij (ik bedoel mezelf, en jij, als je wat lijkt op mij) hebben ons bedrijf om verschillende redenen.
Niet noodzakelijk in volgorde van belangrijkheid:
1. Om onze boterham te verdienen met iets wat we graag doen en waar we goed in zijn
2. Om een verschil te maken in de wereld
3. Om te leren wat we in dit leven te leren hebben en te helen wat we in dit leven te helen hebben
En auw verdomme.
Dat laatste maakt het voor mij het meest zinvol maar natuurlijk ook het meest pijnlijke.
Waarom kan het niet gewoon allemaal gemakkelijk???
Awel Ann, omdat je bedrijf er niet alleen is om geld te verdienen. Omdat je hier ook aan het LEREN bent.
En daar hoort pijn bij.
En als het gaat om pijn, dan kan voor mij niemand dat beter zeggen dan Mark Manson:
“I can’t stress this enough, but pain is part of the process. It is important to feel it. Because if you just chase after highs to cover up the pain, if you continue to indulge in entitlement and delusional positive thinking, if you continue to overindulge in various substances or activities, then you’ll never generate the requisite motivation to actually change.”
De pijn maakt dat je echt durft kiezen.
Voor de ene pijn, of de andere.
De pijn van het uitstellen, of de pijn van de enge actie.
De pijn van zichtbaar zijn, of de pijn van voelen dat je niet volop je missie leeft.
De pijn van het onzekere ondernemersbestaan, of de pijn van de job die niet meer bij je past.
Ook de pijn is deel van het succes.
[Ondernemerscoach staart in de verte, gordijnen gaan toe]
Ann
P.S In mijn nieuwe online training De besluiten van Ann neem ik je mee in de worstelingen, leerprocessen, struggles, gremlins en de besluiten van mijn 15 jaar ondernemerschap.
Alle info over deze 10u online training ( met als extraatje een individuele coachingsessie van 30 minuten) lees je hier.
P.P.S. Wil je met mij bekijken of ik je individueel kan helpen/begeleiden/
Schrijf je in voor onze nieuwsbrief
x