11 mei 2023
Authenticity is the daily practice
of letting go of who we think we're supposed to be
and embracing who we are.
~ Brené Brown ~
Ik werk in een beschutte werkplaats.
Neen neen ik ben niet van job veranderd ofzo, mijn bedrijf is mijn eigen persoonlijke beschutte werkplaats.
Hoe ziet jouw beschutte werkplaats er dan uit, Ann?
Ik denk meteen aan een aantal praktische/organisatorische keuzes die ik heel bewust maak:
- Ik werk op de uren die bij mij passen. Dat wil voor mij bijvoorbeeld zeggen ‘bijna nooit afspraken in de avond’. Want ’s avonds ben ik niet op mijn best.
- Ik doe bepaalde activiteiten op de dagen die bij mij passen: zo plan ik trainingsdagen zoveel mogelijk op vrijdag, zodat ik dan het weekend heb om uit te rusten.
- Op maandagen heb ik geen afspraken (tenzij met mezelf) zodat ik de week rustig kan starten. Als ik op maandag afspraken hebt, dan heb ik de hele week het gevoel dat ik achter de feiten aanloop, dat vermijd ik dus zoveel mogelijk.
- Ik deel mijn dag in zodat die het beste bij me past. Zo gebeurt het dus regelmatig dat ik in de namiddag een dutje doe en daarna weer wat verder werk. Geen 9 to 5 dus.
- Ik werk met de mensen die echt bij me passen. Als ik geen goed gevoel heb tijdens een verkennend gesprek, dan ga ik goed na wat dat gevoel me wil zeggen. Heb ik het gevoel dat ik niet de beste ben om iemand te helpen, dan verwijs ik door. Voel ik daarentegen mijn vingers jeuken, da’s een goed teken!
- Als iemand een vervelende commentaar geeft op social media, dan voel ik waar ik zin in heb. Reageren, negeren of blokkeren. Ik moet daar geen logische verklaring voor hebben, ik doe waar ik zin in heb.
- Ook als het gaat om samenwerkingen ben ik kieskeurig. Het moet niet alleen iemand zijn die goed is in zijn of haar vak, ik moet me ook veilig voelen bij die persoon, veilig om mijn mening te zeggen en veilig genoeg om te laten zien dat ik het ook niet allemaal weet en mijn ‘domme’ vragen te stellen.
- Ik geef ook aan op welke manier ik wil en zal communiceren.
Met mijn klanten is het zo dat ik hen veel feedback geef door middel van spraakberichten. Ik wil hun opdrachten echter alleen ontvangen in geschreven tekst, want zelf kan ik geschreven tekst veel sneller verwerken dan gesproken boodschappen.
Mijn telefoonnummer staat niet op mijn site, want ik wil niet gebeld worden. Zoomen op een afgesproken tijdstip vind ik dan wel weer prettig, dus die optie staat er uitdrukkelijk wél bij.
En als ik een nieuwe samenwerking aanga, zeg ik ook uitdrukkelijk: DON’T CALL ME. I will e-mail you.
Natuurlijk is ook dit weer een leerproces en is de wereld niet zwart-wit.
Afgelopen maandag had ik toch een afspraak. Volgende week een Q&A sessie ’s avonds. En ja, er zijn nog mensen die me toch bellen omdat ik aan hen nog niet duidelijk heb durven zeggen dat ik dat gewoon niet doe.
Mijn beschutte werkplaats heeft niet alleen te maken met de praktische organisatie van mijn bedrijf.
Het gaat ook om fundamentelere keuzes:
- Wat marketing betreft, zijn radicale eerlijkheid én plezier mijn belangrijkste criteria. Ook al zouden andere strategieën misschien sneller werken.
- Ik volg goede raad alleen op als die voor mij klopt. Ook al is de raad die ik krijg misschien verstandiger of voordeliger.
- Als ik niet de beste ben om iemand te helpen, zeg ik dat ook, ook al kan ik de omzet goed gebruiken.
Mijn beschutte werkplaats creëren betekent voor mij niét voortdurend kiezen voor het grootst mogelijke comfort.
Het is wél steeds opnieuw de weg kiezen van mijn missie.
Het allerbelangrijkste van mijn beschutte werkplaats is dat ik elke dag opnieuw, elk uur opnieuw doe wat voor mij het meest zinvol is in mijn leven.
Dat telkens opnieuw kiezen voor mijn missie is tegelijk telkens opnieuw de makkelijkste én de moeilijkste keuze.
Het is de makkelijkste keuze omdat ik diep vanbinnen voel dat het klopt.
Omdat ik me nooit moet afvragen of er niet iets anders is dat beter bij me zou passen.
Omdat ik me nooit moet afvragen ‘doe ik een bullshit-job of draag ik echt bij aan de duurzame groei van mensen en dus van onze planeet?’
Tegelijk is het de moeilijkste keuze.
Of misschien niet dé moeilijkste, maar toch geen gemakkelijke keuze.
Ik moet telkens opnieuw zelf beslissen, zelf de verantwoordelijkheid dragen, mijn demonen en gremlins in de ogen kijken, leerprocessen aangaan die vaak pijnlijk zijn en die een deel van mij liever uit de weg zou gaan.
Het comfort, het kiezen voor wat beste voor me werkt op praktisch vlak (qua werkuren en communicatievoorkeuren bijvoorbeeld) heb ik nodig omdat mijn beschutte werkplaats op hogere niveaus (welke keuzes maak ik, met welke gremlins heb ik te dealen als ik groei) veel van me vraagt.
En daarom werkt het voor mij ook.
Een job als werknemer waar hetzelfde van me gevraagd zou worden qua persoonlijke groei, zou ik niet kunnen opbrengen. Omdat ik dan niet de vrije keuze zou hebben. Omdat ik me dan gedwongen zou voelen om te stretchen.
Juist omdat ik in mijn eigen bedrijf kan kiezen welke stap ik (nu) zet, en welke niet (of nog niet), werkt het.
Juist omdat ik het ongemak uit vrije wil aanga, klopt het.
Juist ook omdat ik zelf kan kiezen in welke aspecten ik dan wél voor extra comfort kies, klopt het evenwicht.
Juist omdat ik voel dat ik tot het ongemak uitgenodigd word door mijn eigen ziel, vind ik het te verdragen.
Hoe werkt dat bij jou? Herken je iets in mijn verhaal? Zorg jij ook voor zo’n soort balans tussen comfort en ongemak?
Ik ben benieuwd!
Ann
Schrijf je in voor onze nieuwsbrief
x