13 januari 2022
Numbing the pain for a while
will make it worse
when you finally feel it.
~ J.K. Rowling ~
Vandaag geen nieuwsbrief waarin ik jullie leer hoe ondernemen werkt of waarin ik jullie een sjot onder de kont wil geven.
Deze keer gaat het over wat ik zélf nog anders wil doen in mijn marketing. Meer een sjot onder mijn eigen kont dus. :-P
Ik merk dat ik nog niet alles weet om te zetten in de juiste woorden, dus ik hoop dat het niet te warrig wordt. Bear with me. :-)
Ik schrijf vaak over authenticiteit en echtheid (dat woord klopt voor mij nog beter).
Echtheid is voor mij één van de TOP waarden in mijn bedrijf.
In alles wat ik doe: marketing, verkopen, het werken met klanten is het één van mijn belangrijkste drijfveren.
Omdat ik weet dat echt zijn ons verder brengt. Omdat ik weet dat echt zijn nodig is voor bewustwording en groei.
Maar ik word uitgenodigd om hier nog verdere stappen in te zetten, merk ik.
Het afgelopen jaar kreeg ik regelmatig deze feedback van contente klanten:
"Ann, ik volgde je al lang op social media, maar er was echt niks dat me trok om bij jou klant te worden. Maar dan heb ik toch eens een webinar van je gevolgd, en ik dacht WOW, hier moet ik zijn!”
Ik hoorde die feedback en ik dacht ook WOW.
Ik kon die feedback helemaal nemen, ik kon helemaal voelen wat ze bedoelden én ik kon helemaal voelen dat dat klopte.
Alleen: ik zag het zelf nog niet waar dat dan in zat. Wat deed ik dan verkeerd?
Maar ja, het universum toont je dan wel waar het zit hé. In de loop van de voorbije maanden begon het me te dagen.
Vroeger (lang lang geleden toen ik een beginnend ondernemerscoach was) werd ik onnozel van alle andere ondernemerscoaches. Allé van hun marketing om precies te zijn.
Al die super gestylde foto’s, mooie beloftes, super gelikte websiteteksten enzovoorts enzoverder.
En ik voelde toen heel goed “Ann, ontvolg ze allemaal, want dat doet jou geen deugd”.
Een aantal jaar geleden (toen ik niet meer zo’n beginnend ondernemerscoach was) veranderde dat.
Natuurlijk bleef ik mijn voorkeuren hebben en volgde ik niet àlle ondernemerscoaches, maar er waren een heel aantal ondernemerscoaches die ik wel begon te volgen, graag volgde, waardoor ik geïnspireerd werd.
En afgelopen jaar (nu ik een heel ervaren ondernemerscoach ben, KUCH KUCH KUCH) is dat wéér veranderd.
Ik merkte dat ik weer geïrriteerd werd. Echt ambetant en gefrustreerd.
En ja da’s altijd een teken dat we iets te onderzoeken hebben hé.
Het beeld dat in me bleef opkomen was dat van een vakantiehuisje.
Als je een vakantiehuisje verhuurt, dan zet je mooie foto’s op de website. Een goeie filter, klein beetje groothoeklens (niet teveel), en foto’s nemen bij mooi weer.
Je zou toch ZOT zijn om juist foto’s te nemen bij slecht weer, als de vloer nog vol zand ligt en de ramen dringend moeten gekuist worden, niet?
En toch voelde ik: IK WIL VAN DIE ECHTE FOTO’S.
Ik zet het in drukletters omdat het echt zo voelde, bijna als een koppig kind: JA IK WEET DAT MOOIE FOTO’S BETER WERKEN MAAR IK WIL HET TOCH NIET!!! NÉ!!!
Ja, ik wil laten zien dat door de pijn, door de worstelingen, door de struggles de meest mooie dingen ontstaan.
En dat liet/laat ik al zien (denk ik?).
Maar vandaag besefte ik dat mijn irritatie betekent dat ik nog een stap verder wil gaan. Dat mijn ziel nog een stap verder wil gaan, moét gaan.
Want voor mij is het helemààl niet zo dat alle pijn getransformeerd wordt.
Het is helemaal niet zo dat alle angsten verdwijnen.
Het is helemaal niet zo dat alle struggles overwonnen worden.
Het is niet zo dat alle pijn verdwijnt en alles beter wordt als we groeien (als mens en in ons bedrijf).
Ik heb high functioning anxiety – top vanbuiten en over elkaar buitelende megagremlins vanbinnen.
Dat betekent bijvoorbeeld dat ik me tegenwoordig op maandag uit mijn bed moet SLEPEN. Ik geraak er niét uit, puur uit angst. En ja tegen een uur of 11 heb ik mezelf er dan uitgesleept en begin ik toch maar te werken en tegen ’s avonds voel ik me weer redelijk OK.
Dat betekent bijvoorbeeld dat ik elk jaar weer denk: GA IK ER DIT JAAR OPNIEUW IN SLAGEN GENOEG TE VERDIENEN OF IS DIT HET JAAR VAN HET FAILLISSEMENT?
Dat betekent bijvoorbeeld dat, hoewel ik zoooo blij ben met wat ik doe, ik elke vrijdagavond superblij ben dat ik heel het weekend EINDELIJK EENS NIKS MOET.
Dat betekent dat ik voor een gesprek met een nieuwe klant (en regelmatig ook met klanten die ik al een hele tijd ken) BUIKPIJN heb van de stress.
Ik wil en kàn dus niét de boodschap geven: eerst is het moeilijk maar wacht maar, straks wordt alles makkelijk en dan ben je blij dat je erdoor bent.
Want dat is niet waar.
Niet als je in elkaar zit zoals ik.
Ja, sommige dingen worden écht écht écht makkelijker.
Maar andere dingen blijven een worsteling en nieuwe dingen zijn telkens weer een berg waar ik over moet. (en ja, als je bedrijf groeit, komen er telkens opnieuw nieuwe dingen)
In elk geval: bij mij is dat zo.
“Ann, waarom maak je het jezelf dan niet wat makkelijker?
Er moet allemaal niet zoveel.
Je moet niet groeien.
Het mag blijven zoals het nu is.
Dat is goed genoeg.”
Awel neen, het kan niet blijven zoals het is.
Want er is naast die angsten iets anders. Iets dat (tot mijn eigen verbazing) telkens opnieuw sterker blijkt dan al die angsten. En da’s mijn zielsmissie. Iets in mij dat me drijft om te groeien, te leren, een voorbeeld te zijn.
Niet omdat het moét, maar omdat het mijn weg is, de weg die mij zin geeft (al vervloek ik die weg ook regelmatig).
Maar ik wil en kan dus niet de boodschap geven: nu is het moeilijk maar aan de andere kant van de regenboog wacht de (figuurlijke of letterlijke) pot met goud.
De enige juiste boodschap die ik kan geven is: het is een verdomd harde weg.
Met veel tranen, en angsten en zweet en meltdowns en ‘nu stop ik ermee ik ga aan de kassa van de Delhaize zitten’.
En dat zal niet veranderen. Niet als je zo in elkaar zit als ik. Niet met mijn beperkingen.
Maar er is tegelijk ook zoveel mogelijk. Zoveel méér mogelijk dan je nu denkt.
Met je beperkingen, ondanks je beperkingen, soms dankzij je beperkingen.
Als je me vroeger verteld had dat ik ondernemer zou worden, had ik je voor gek verklaard.
Als je me vroeger verteld had dat ik daarmee een heel goede omzet zou draaien (kom ik nog op terug in een volgende nieuwsbrief!), had ik je voor gek verklaard.
Als je me vroeger verteld had dat ik voor groepen mensen zou praten en dit één van de meest fantastische dingen zou vinden die er zijn (maar niet de 10 minuten ervoor, welcome anxiety my old friend), had ik je voor gek verklaard.
Als je me vroeger verteld had dat ik zou voelen dat het leven zinvol was en ik mensen zou inspireren, had ik je VOLLEDIG voor gek verklaard.
Maar het ís wel zo.
Ik wil een voorbeeld zijn (en ik bén ook een voorbeeld) dat er zoveel mogelijk is ondanks al die beperkingen, samen met al die beperkingen, soms zelfs dankzij die beperkingen.
Je angsten zullen misschien nooit verdwijnen.
De bergen waar je tegenop ziet, zullen nooit molshopen worden.
Je brein zal telkens dezelfde trucjes met je blijven uithalen.
Maar dat betekent niet dat je mét die angsten niet je missie kan leven.
Dat betekent niet dat je ondanks die bergen niet jouw unieke ding in de wereld kan zetten.
Dat betekent niet dat je met dat brein van jou geen fantastische dingen kan doen (alleen niet op maandagmorgen, wat mij betreft :-P ).
En ja, ik weet dat niet iedereen hier een boodschap aan heeft.
Ik ben geen voorbeeld voor iedereen, maar voor de mensen die dit herkennen.
Maar ik denk dus ook: ontneem ik dan mensen niet alle hoop? Werkt dat wel, ZO eerlijk zijn?
Niemand wil toch een vakantiehuisje met zand op de vloer en vuile ruiten??
Ik hou zelf van de echtste echtheid, puur, rauw.
Dan voel ik “ja!”
Dan voel ik “dit is de echte waarheid.” En dat geeft me rust, dàn kan ik ontspannen en van daaruit is beweging mogelijk.
Maar hoe zit dat bij jou? Wat doet het met jou als je de echte realiteit, de echte waarheid leest, puur en onverbloemd?
Geeft dat jou ook rust of ontneemt het juist alle hoop?
Wijst het de weg of ontmoedigt het juist?
Of heeft het nog een heel ander effect?
Nog een aanvulling: ik bedoel niet dat we ons bij alles moeten neerleggen. Ik bedoel niet dat als we nu depressief zijn, dat dat noodzakelijk ons hele leven zo zal blijven. Ik bedoel niet dat iemand die angstig is zijn hele leven angstig zal blijven. Ik preek geen fatalisme.
Maar ik heb het over beperkingen die beperkingen blijven. Zoals iemand die een been kwijt is, voor altijd dat been kwijt is. En natuurlijk kan die persoon als die dat wil een kunstbeen krijgen, of een rolstoel gebruiken. Als je een been kwijt bent betekent dat niet dat je je nooit meer kan voortbewegen maar het been komt nooit meer terug.
Mijn brein functioneert anders en dat is en blijft zo.
En ik merk dat ik daar nog niet de goede woorden voor vind. Dat ik bang ben voor reacties als ‘he Ann, doe eens dit voor die angsten’ en ‘hé Ann ik kan je helpen daarbij’.
Omdat ik voel ‘neen mijn brein is wat het is’. En ja tegelijk kan ik dingen leren, véél dingen leren, anders stond ik niet waar ik nu sta.
Voor deze paradox tussen wat kan veranderen en wat onveranderlijk is (en wat dus rust geeft als we het aanvaarden) heb ik nog niet de juiste woorden.
Maar het is zoals sinds de ontdekking van mijn autisme: ik heb meer inzicht in mezelf, ik zie nog beter mijn beperkingen, ik zie wat er nooit gaat veranderen en tegelijk geeft juist dàt meer ruimte, meer rust, meer mogelijkheden ook .
Dit is een nieuwsbrief zonder duidelijke conclusie want ik weet nog niet precies wàt ik dan in mijn marketing wil/moet/kan aanpassen.
Daarom hoor ik graag jouw bedenkingen na het lezen van deze nieuwsbrief.
Bijvoorbeeld in verband met mijn streven naar volledige echtheid en eerlijkheid. Hoe ervaar jij dat, wat doet dat met jou?
En als je ideeën/feedback hebt over hoe ik dat nog meer zou kunnen tonen: graag! Wat wil je nog meer van me zien, van me weten, wat mis je nog?
Ik lees het supergraag!!
Ann
Schrijf je in voor onze nieuwsbrief
x